Crazy Horse Memorial

Datum: Zaterdag  4 juni 2022.

Van: Custer.

Camping: Custer Mountain Cabins & Campground.

Afstand: Rond gefietst.

Onze fietsdag, deze dag had ik in Nederland al geregeld, ik had een winkel gevonden in Custer die gewone en elektrische fietsen verhuurd.

Voor mijzelf had ik een gewone mountainbike gehuurd en voor Jannie een elektrische fiets, die we zo rond 09:00 konden ophalen.

De tas ingepakt met eten en drinken en natuurlijk de poncho's, je weet immers maar nooit.

Na alle papieren ingevuld te hebben gingen we op weg, we reden via het Mickelson Trail.

De George S. Mickelson Trail is een spoorroute in de Black Hills-regio van South Dakota.

De hoofdroute loopt van Edgemont tot Deadwood, je rijdt dus als het ware over het pad waar vroeger de trein reed, en is 108,8 mijl lang.
Dat dit voor fietsen een prachtige weg is blijkt wel uit de hoeveelheid fietser die we tegen komen en de faciliteiten langs de weg, men heeft een soort eerste hulppost ingericht met een fietspomp en allerlei gereedschap aan een ketting wat je kunt gebruiken als je onverwachts een probleem krijgt met je fiets.

Gelijk vanaf het begin lijkt het alsof we steeds hoger gingen, een zogenaamd vals plat, en na ongeveer een half uur was bij mij de pijp behoorlijk leeg terwijl Jannie nergens last van had.

We hebben een kort stukje van fiets gewisseld en toen moest ook zij bekennen dat het niet meeviel hier te fietsen.

Gebeld naar de verhuurder en een upgrade genomen, voor mij ook een elektrische fiets, en wat een verademing, zo hoort recreatief fietsen te zijn, genietend op een mooi fietspad.

Onderweg zien we een soort wolf in het grasland staan, misschien is het een coyote of een prairiehond, we weten het niet maar het is wel een mooi dier om te zien.

Na speurwerk bleek het dus een coyote te zijn, weer een streepje op de bucket-list.

We komen door een stuk bos en daar hebben ze gewoon wat oude auto's van de helling afgeduwd die onderaan zijn blijven hangen en als oud schroot staan te verrotten.

Al trappend komen we aan bij het hoofddoel van vandaag, Crazy Horse memorial, de indiaanse tegenhanger van Mount Rushmore.

Het Crazy Horse Memorial is een monument dat sinds 1948 wordt uitgehouwen in het graniet van de Black Hills in de Amerikaanse staat South Dakota, ter ere van de 19e-eeuwse Lakota-leider Crazy Horse. Wanneer het af is, zal het Crazy Horse rijdend op een galopperend paard uitbeelden. Het beeld zal 195 meter lang en 172 meter hoog worden. De bouw wordt gefinancierd met giften.
Gezien de snelheid van dit bouwwerk duurt het nog wel 100 jaar voor dat dit klaar is.

Elk jaar is er een mars en laat die nu precies aan de gang zijn als wij er komen.

De Crazy Horse Volksmarch is de populairste georganiseerde wandeling in de Verenigde Staten (15.000 wandelaars in een recordjaar).

Dit familie-evenement wordt gesponsord door de Black Hills Chapter van de American Volkssport Association (AVA) en gehost door Crazy Horse Memorial

Wandelaars volgen onverharde paden en grindwerkwegen tot aan de Crazy Horse Mountain Carving. Het keerpunt bevindt zich op de Arm van Crazy Horse direct voor het negen verdiepingen hoge gezicht, dat op 3 juni 1998 werd voltooid. Wandelaars krijgen een close-up van de berg. Er wordt verder gewerkt aan de rest van wat de grootste sculptuur ter wereld zal zijn.

Aan het begin van de weg naar het monument is er een soort museum en een expositie over alles wat met het monument te maken heeft.
We hebben daar eerst wat rondgekeken en hebben gegeten in het gelijknamige restaurant.

Na het eten zijn we weer op pad gegaan om te kijken of we dichter bij het monument konden komen, maar alles was afgezet, alleen toegankelijk voor lopers.

Dan moeten we ons ook maar omdopen tot lopers en gaan op weg om ons in te schrijven voor deze tocht om zo dichterbij te kunnen komen.

Dus de parkeerplaats maar op (startpunt) en net toen we ons wilde inschrijven klonk er in de verte wat gerommel (onweer), en zagen we dat boven het monument de lucht steeds donkerder en donkerder worden.

Hierdoor besloten toch nog maar even te wachten bij de inschrijvingen maar de lucht werd steeds donkerder en donkerder, dus keken we elkaar aan en moesten we uiteindelijk toegeven dat dit er niet goed uit zag.

Men begon ook rondom de wandeltocht zenuwachtig te worden en de toegangspoorten boven aan de weg gingen dicht, iedereen die daar nog stond te wachten kreeg de melding dat het monument dicht ging vanwege het dreigende onheil wat eraan zat te komen.

Wij hebben dit niet allemaal afgewacht en zaten inmiddels weer op de fiets richting Custer, en nu kon je goed zien en merken dat Custer een stuk lager lag dan het monument.

We vlogen haast met de fietsen, en dan is een elektrische fiets perfect, en binnen no time waren we weer terug bij de Camper, en hebben daar de fietsen in een rek gezet en hebben de verdere ontwikkelingen lekker in de camper afgewacht.

Dat dit de juiste beslissing was werd wel duidelijk, er barste een noodweer los, niet meer normaal, je kon elkaar niet meer verstaan in de camper, zo hard hagelde het, in een mum van tijd was alles wit, en omdat de temperatuur best wel hoog was, ging alles al snel weer over in regen en spoelde we bijna van de parkeerplaats af.

Het water golfde zo langs de straten, en zo snel als de bui begonnen was, zo snel was de bui ook weer over en ging de zon weer schijnen.

We hebben hierna nog wel een stukje door Custer gefietst, maar omdat de lucht nog steeds dreigend bleef en we ons niet nog een keer wilde laten verassen, hebben we besloten te stoppen met fietsen, dus de fietsen teruggebracht naar de verhuur en zijn we in Custer ergens gaan eten.

Na het eten zijn we met de camper teruggereden naar de camping en daar het laatste zonnestraaltje genoten met een drankje voor de camper.

We hebben 's avonds nog een lekkere wandelingen gemaakt rondom de Camping,

Morgen verlaten we Custer State Park en gaan we op weg naar Badlands.